Als ik in de voorraadkast sta, vergeet ik waarom ik daar sta. Wat ging ik ook alweer pakken? Een pak pasta? Geen idee.

Ah, die zomervakantie! Wat een weldaad. Alsof je alles wat je het hele jaar door oefent op de yogamat of op je meditatiekussen, niet meer nodig is, omdat je al in het moment bént.

Het mooie aan het Boeddhisme is hoe je elk moment kunt ontleden. Zoals nu, dít moment. Laten we het voor de grap even onder de loep nemen.

Met elke nieuwe ademteug, met elke knipper van je ogen, word je wakker, opnieuw wakker. We oefenen het tijdens een stilte-retreat bij Bodhi Bhavan in Portugal.

Heb je de zee gezien gisteren? ’s Ochtends bood hij de perfecte condities voor golfsurfers, glad en rustig, mét mooie golven.

Op 30 september 2017 had ik een opruimdag. Blijkbaar vond ik het nodig een foto te maken van een kluwe lanyards, die de prullenbak in gingen, maar nooit vergeten mochten worden.

Ik ben gek op spreuken, die wijsheden in één zin. Tegeltjeswijsheid, zoals Oost West, Thuis Best zijn best geinig maar dat is niet echt wat ik bedoel.

Met de griep is het een beetje zoals dat gezegde ‘van de regen in de drup’. Zodra je eenmaal ziek begint te worden, komen er al snel randverschijnselen bij.

Het maakt niet uit wat je aan ChatGPT of vergelijkbare AI-modellen vraagt, het antwoord is meestal vriendelijk van aard.

En de hamvraag deze eerste maand van het nieuwe jaar was natuurlijk: wat zal ik doen?

Ik kan niet mediteren’, zeggen mensen soms. Dat dacht ik dus ook altijd! Stilzitten leek me niks, want ik ben van nature ongeduldig.

En daar zit je dan, op je kussentje. Alweer, of eindelijk. Je mediteert. Je probeert je aandacht op je adem te houden.

Het waait vandaag, De wind waait. De wind. Wat een mooi woord. Het houdt me al een paar dagen bezig, dat woord. Het doet me denken aan het Engelse woord ‘wind’.

Op het postzegeltje van grafnummer 599 liggen mijn ouders in ‘after life abundance’, te midden van een hele grote struik heide, wat onkruid, maar voornamelijk twee verstrengelde struiken waarvan de takken vastberaden in elkaar gegroeid zijn in een levende omhelzing.

Dat het goed is om te vertragen weten we allemaal.

In roerige tijden zoals deze is het fijn je even te realiseren dat er dino’s bestonden.

And just like that… voel ik me ineens Carry Bradshaw.

De rolstoel had ik als eerste in huis en dat was meteen een leuk speeltje, want wanneer hebben we nou een rolstoel?

Mijn oma werd geboren in 1889, of misschien 1888, dat weet ik niet precies. 

Ik hou van tijdreizen en mijn dagboek teruglezen is zo’n tijdreis.