Zomer in slow motion

Ah, die zomervakantie! Wat een weldaad. Alsof je alles wat je het hele jaar door oefent op de yogamat of op je meditatiekussen, niet meer nodig is, omdat je al in het moment bént. Aanwezig bij al die zaligheid die de zomer brengt.

Je voelt het zand onder je voeten als je het strand oploopt, de zon op je huid. Je ziet meeuwen vliegen door de lucht en je bent je ineens écht bewust van de schreeuwgeluiden die ze maken. Het ijsje dat je eet heeft nog nooit zoveel smaak gehad. En de zonsondergang bekijk je ineens met veel meer betekenis omdat je het ineens zíet, vanuit de kalme ontspanning van de zomeravond. Alsof je de zonsondergang bént.

Is dat het logische gevolg dat de warmte nu eenmaal met zich meebrengt? Het lome en rustige tempo dat ze in Zuid-Europa al langer kennen, een leven zonder haast om bij het volgende moment aan te komen? Of komt die kalmte over je heen omdát je tijdens de wintermaanden hebt geoefend met yoga en meditatie, bewegen of juist stilzitten en je adem volgen, gedachten laten komen en gaan?

Hoe het ook zij, de zomer lijkt mij als vanzelf te herinneren aan wat mindfulness werkelijk is. Geen ingewikkelde theorie, maar het eenvoudige weten: ik hoor de meeuwen, en ik wéét dat ik ze hoor. Ik voel de zon op mijn huid, en ik wéét dat ik het voel. Ik zie de zonsondergang, en ik wéét dat ik kijk.

Dan besef je: dit moment is alles. Het enige dat leeft. Alles wat geweest is, is slechts herinneringen in het moment van nu. Alles wat nog komt, bestaat slechts als gedachte in het moment van nu. En precies hier, in dit nu, is er rust. Geen haast, geen volgende stap. Alleen adem, geluid, kleur, warmte.

In de zomer gaat dat vanzelf. Waarschijnlijk ben ik de hele winter weer aan het oefenen op het meditatiekussen, om op te merken wat in de zomervakantie vanzelf lijkt te gaan. Nu is er niets te doen. Alleen dit. Alleen zijn.