Ben je bekend met ons concept?

Een ober vraagt vriendelijk of we weten wat shared dining is: het delen van eten. Noemen de Spanjaarden dit niet tapas? In een ander restaurant vroeg de ober laatst of we bekend waren met het concept Bourgondisch dineren. Nee, al kon ik me er wel iets bij voorstellen: wijn en veel eten. Het bleek het onbeperkt bestellen van mini-gerechtjes, via een systeem van lijstjes waarop je je bestelling kon aankruisen. Oh! All you can eat! Ja, met dat concept van méér en méér waren we bekend.

Het is blijkbaar aantrekkelijk om gangbare tradities, zoals samen eten delen, met mooie termen aan te kleden. Te moderniseren wat op de meest uiteenlopende plekken op de wereld al sinds mensenheugnis de doodgewoonste gang van zaken was, en nog steeds is. Bij het Boeddhisme is het juist anders: de kernleer blijft al duizenden jaren hetzelfde, hoewel de manier van beoefenen en toepassen enigszins flexibel is. Ja, het behoeft soms wat uitleg, maar we hoeven het niet te moderniseren met een aantrekkelijkere naam. Het was altijd al modern, menselijk, net zoals samen eten delen. Sterker nog, hoe vernieuwend is het tegenwoordig om liefdevolle vriendelijkheid (Mettā) en compassie (Karuña) te beoefenen? Om dankbaar te leren zijn (Mudita) voor wat er wél is — een bord vol eten bijvoorbeeld, helemaal voor jezelf.

De Boeddha had vast niet veel op met menukaarten of dining-concepten, maar hij hield wél van overzichtelijke lijstjes. En van het idee dat wat je met anderen deelt, als vanzelf vermenigvuldigt. Dankbaarheid voor het goede gesprek met je tafelgenoot bijvoorbeeld, de liefde en het plezier samen. Een concept waar iedereen wel meer van wil. En daar komt dan weer geen ober of bestel-papiertje aan te pas.

Deze column verscheen eerder als nieuwsbrief van BuddhaSeads, de Boeddhistische tak van yogastudio Yogaseads, waar ik maandelijks voor schrijf.